Istniejący budynek szkolny stanowi interesującą, modernistyczną kompozycję przeplatających się  prostopadłościanów. Na parterowy usytuowany na osi północ-południe blok nachodzi piętrowa bryła zakomponowanego na osi wschód-zachód budynku głównego. Jest on  zakończony zaakcentowanym wysunięciem auli szkolnej,  umieszczonej od strony głównej elewacji. Kompozycja przestrzeni wewnętrznych oparta jest o długie, przecinające się ze sobą ortogonalnie, linie korytarzy. Może nieco mniej udana jest zabudowa typowej, z lat sześćdziesiątych, sali gimnastycznej. Została ona połączona podłużnie od północy do zakończonego w kształcie litery „L” budynku głównego. Niemniej całość kompozycji jest czysta stylowo i wartościowa.

Stąd, postanowiono, aby forma nowego budynku kontynuowała stylistycznie obiekt istniejący. Jest to również kompozycja powiązanych i przenikających się ze sobą ortogonalnie prostych brył. Silnie zaakcentowana horyzontalnie, długa parterowa ściana istniejącego budynku, przechodzi w ścianę wysuniętego  nieco parteru nowego budynku. Kontynuacja ma charakter formalny, wysokości gzymsów parterów są identyczne, podobnie jak kolor ściany „starej” przechodzi we fragment „nowej”.  Górna bryła nowego budynku jest nieco przesunięta i nadwieszona nad narożnikowym wejściem znajdującym się na północnej elewacji. Zabieg ten miał na celu powtórzenie kompozycji wejścia głównego budynku istniejącego, ale w kierunku północnym. Pod utworzoną w ten sposób arkadą znajduje się długa obłożona klinkierem ściana, na której znajdą się witryny z repertuarem, programy koncertów i plakaty. Publiczność udając się do kasy, a potem holu głównego ma okazję obejrzeć je w sposób nijako naturalny przechodząc obok nich. 

Wejście główne zaprojektowano jako długi przeszklony przedsionek. Dzięki widocznym przez szkło podświetlonym afiszom oraz kasie wejście powinno być łatwo rozpoznawalne z największego obok budynku parkingu oraz od elewacji frontowej. Szczególny efekt może być osiągnięty wieczorem, kiedy zaistnieje jako rozświetlona bryła w zaciemnionej mrokiem elewacji. 

Wchodząc do holu głównego natknąć się można na długie prowadzące na piętro schody. Stanowią one kompozycyjne podkreślenie osi północ-południe i mają swoją kontynuację przestrzenną w łączniku prowadzącym do „starej” części szkoły. Hol główny wraz z łącznikiem stanowią wyodrębnioną formalnie i kolorystycznie bryłę, „poprzeczną” względem bryły głównej.  Schody w holu potraktowano, ze względu na ich długość i wagę w kompozycji, jak rodzaj sceny. Mają one podkreślać urodę odświętnie ubranych poruszających się po nich uczestników koncertu. Do sali amfiteatralnej wchodzi się z umieszczonej na wysokości piętra antresoli, a wyjść można na parterze.

Przy holu zlokalizowano również dwukondygnacyjną salę egzaminów i przesłuchań. Wchodzi się do niej z parteru, natomiast z piętra można obserwować co się w niej dzieje przez szybę oddzielająca salę od bufetu. Wypustka tej sali stanowi zamknięcie obiektu od wschodu.  Stanowi również zakończenie wyodrębnionej kolorystycznie i formalnie bryły parteru.